Gave titel toch. Het is waar ik naar toe wilde op het moment dat ik Egypte verliet ten tijde van de revolutie. We associëren revoluties met Che Guevara en de Bastille, maar de Egyptenaren hadden hun eigen stijl. En nu herinneren ze op hun eigen manier hun revolutie, het aftreden van Hosni Mubarak, en het begin van wat veel mensen ‘een democratischer Egypte’ noemen. Maar het pad is lang en niet iedereen is het eens over de route die genomen moet worden. Dat is de kern van het Egypte ná de revolutie.

Terug in Cairo is de grote vraag ‘wat is er veranderd?’. Natuurlijk zijn er veel dingen veranderd sinds de revolutie, maar in het dagelijks leven is dat niet meteen zichtbaar. Er zijn mensen die niet zo blij zijn met de revolutie. ‘Mubarak is een goede man’ hoor je soms. In het zuiden van Egypte geniet hij nog steeds veel aanzien. In Cairo, het brandpunt van de revolutie, heerst er een positievere toon. Maar ook onvrede over de traagheid en de inhoud van de veranderingen. Die onvrede werd duidelijk geuit toen twee weken geleden opnieuw een ‘Vrijdag van de Woede’ werd uitgeroepen, waaraan zo’n honderdduizend Cairenen gehoor gaven en naar het bekende Tahrirplein kwamen om hun wens voor een democratischer Egypte kracht bij te zetten.

Honderdduizend mensen op het Tahrirplein is iets wat we sinds de Revolutie niet meer gezien hadden, maar de kracht van die dagen is voorbij. Na deze ene Vrijdag van de Woede is er niet tweede revolutie begonnen, zoals sommigen voorspelden. Er is geen gemeenschappelijk doel waar mensen de straat voor op willen gaan. Het gaat nu om de ingewikkelde vraag hóe de veranderingen ingevoerd moeten worden. Om dit te bereiken en met het oog op de verkiezingen na de zomer worden er dagelijks politieke partijen opgericht. Discussies over de Moslim Broederschap en de Salafi’s zijn populair, of de mensen nu voor of tegen zijn. Dat is ook meteen het grote verschil met Cairo van vóór de revolutie: Politiek is weer salonfähig. Het is hét onderwerp van gesprek op de straat, in de taxi’s of met vrienden. Dat wil niet zeggen dat vóór de revolutie niemand over politiek sprak, integendeel. Vóór de revolutie werd er alleen geklaagd over het gebrek aan mogelijkheden, nu worden alle mogelijkheden breed uitgemeten en besproken.

Mijn vrienden hier zijn het er allen wel over eens dat een te grote invloed van de Moslim Broederschap (of erger nog: de Salafi’s)  niet wenselijk is. Dit zou hun manier van leven, die niet representatief is voor de meerderheid van Egypte, ernstig beïnvloeden. Maar zij waren wel erg actief in de revolutie en willen natuurlijk veranderingen zien waar zij voor demonstreerden en niet een zogenoemde stap terug. Deze angst is logisch en ook wel terecht, maar de vraag is wat de wil van de meerderheid is. Als een meerderheid tóch voor de partij van de Moslim Broederschap kiest, en deze partij besluit Islamitische wetgeving in te voeren (wat helemaal niet zo hoeft te zijn), dan doet democratie haar werk. Of niet? Kan een niet-democratisch gedachtegoed verkozen worden in democratische verkiezingen?

Naast deze nogal voor de hand liggende politieke veranderingen hier in Egypte, zijn er ook wat meer tastbare veranderingen te noemen. De avondklok is nog steeds van kracht, ook al loopt dezen –tot mijn verbazing- van twee tot vijf uur ’s nachts. En iedereen negeert deze drie uur durende periode volkomen. Er worden wel wat straten afgezet en officieel zou je niet de straat op moeten gaan, maar het is verder een beetje een onzin-maatregel. Resultaat is wel dat veel uitgaansgelegenheden sluiten voor twee uur om je de kans te geven om voor de avondklok thuis te komen.

Dan is er nog het verdwenen metro-station ‘Mubarak’. Hiervoor in de plaats is er nu ‘Shuhadaa’, wat ‘martelaren’ betekent. Ik denk dat wel duidelijk is waarom.

Nog een verandering is eentje die ik liever wat uitgebreider behandel met fotografisch materiaal. De mensen hier zijn echt trots op hun revolutie, wat het resultaat er ook van moge zijn, en of ze er het geduld voor hebben of niet. In Downtown zijn ineens heel veel stalletjes die revolutionaire (en nationalistische) memorabilia verkopen, van sleutelhangers tot vlaggen. En niet alleen de Egyptische vlaggen vinden hier gretig aftrek, ook de vlaggen van andere Arabische landen in hun strijd voor een democratisch regime, zoals Libië, Syrië en de golfstaten. Daarnaast komen alle Egyptische zangers en zangeressen met revolutionair getinte liedjes, en wat ik zelf het mooiste vind zijn de martelaarportretten door de hele stad. Cairo herinnert haar martelaars op een mooie manier.

Na mijn eerste blogpost weten jullie in wat voor buurt ik ongeveer woon: Maadi. Maar dit gaat meteen alweer veranderen, want ik heb samen met een huisgenoot Wassie hier een nieuw appartement in Doqqi gevonden. Dat is aan de andere kant van de Nijl en bovendien dichter bij het centrum. We verhuizen op of voor 1 november, dus tegen die tijd meer informatie over de nieuwe omgeving. Nog een nieuwtje, ik heb me ingeschreven voor een avondcursus Egyptisch Arabisch, gewoon om wat meer systematisch met taalverwerving bezig te zijn. Het zijn leuke lessen, tweemaal per week op zondag en dinsdag en bovendien met een leuke groep mensen. Goeie zet dus!

Deze post zal ik wat vertellen over mijn werk. Ik ben vooral naar Cairo gekomen om mijn Arabisch te verbeteren en me voor te bereiden op mijn minor aan het Nederlandse Instituut op Zamalek. Om mijn tijd hier te vullen en om wat nuttigs te doen wilde ik een stage doen en ik heb een plek gevonden bij een Egyptische NGO. Zij doen vooral ontwikkelingswerk in de breedste zin van het woord. Ze werken zowel in Cairo als daarbuiten aan dingen als emancipatie van vrouwen, het bestrijden van kinderarbeid, beroepsonderwijs geven aan mensen om hun economische positie te verbeteren. Maar aan de andere kant verbetert mijn werk ook sanitair en zijn ze zelfs bezig met een organisch landbouwprogramma, waar recent een oogst was van 5000 kilo pinda’s!

Omdat mijn Arabisch nog lang niet goed genoeg is om zelf workshops en dergelijke te geven, ondersteun ik vooral hun bezigheden op kantoor in Cairo. Ik werk ondermee aan hun nieuwe website (de huidige is hopeloos verouderd), ik onderhoud contacten met een organisatie voor solidair toerisme en ik doe ad hoc taken op kantoor (vertalen en Engels checken). Ik werk vier dagen per week, waardoor ik een lekker lang weekend van drie dagen heb, genoeg om tripjes te maken, of zoals ik tot nu toe het meest heb gedaan, lekker niks te doen, of te werken aan mijn arabisch en andere dingen. Een goede balans dus.

Op en neer naar mijn werk is elke dag een nieuw avontuur, ook al begin ik nu langzaam te wennen aan deze manier van transport. Waar ik in Nederland gewoon alles op de fiets kon doen (nostalgisch momentje naar fietsen in het algemeen) gebruik ik hier de benenwagen (haha, ik moest dit woord even gebruiken!), de metro en de minibus. Het begint met een wandeling naar de metro, dat ongeveer 10 minuten duurt. Nu, na een paar weken, herken ik steeds meer mensen en zij herkennen mij. Zo is er bijvoorbeeld een oude man –type ‘sjeik’- die halverwege zit, altijd met waterpijp, en die wenst me elke morgen ‘Sabah al-Khayr’ (Ochtend van het Goede), waarop ik routineus reageer met ‘Sabah an-Nour’ (Ochtend van het Licht). Dit is de meest standaardgroet, maar er zijn vele variaties mogelijk, zoals ‘Morgen van de Regenboog’, ‘Morgen van Bonen’ of ‘Morgen van Room’. Dat maakt Arabisch nou leuk! [Toen ik dit even verifieerde op internet kwam ik nog betere opties tegen, zoals ‘Morgen van Slaap’, ‘Morgen van Rozen’ enz. enz. Bovendien kwam ik er achter dat blog-schrijvende mensen hier altijd aandacht aan besteden en daarna vertellen hoe leuk ze Arabisch vinden… Ik kan helaas niet altijd origineel zijn!

De metrolijn die ik hier gebruik is een beetje een nepperd, want voor het grootste gedeelte gaat hij bovengronds. Meestal zijn er dan twee loopbruggen, eentje binnen het station en eentje over het station heen. Die binnen het station is bij mijn stop ‘Hadayek al Maadi’ kapot, en dus kan ik elke dag eerst over de andere brug, zodat ik aan de goede kant van het spoor het metrostation inga. Entree: 1 pond en dat is 12,5 eurocent. Fijn. Ik kan de tweede stop er al uit, dus na Dar as-Salam komt Zahraa al in beeld. Als ik me goed positioneer (vlak voor de deuren) dan wordt ik er automatisch uitgedrukt als de metro vol is. Binnenkomen vergt dan wat meer moeite.

In Zahraa moet ik een klein wandelingetje maken naar een groot verkeersplein en me daar strategisch opstellen om de minibus te nemen. De eerste keer dat ik dat probeerde stond ik op een totaal verkeerde plek en lukte het pas na een half uur om een goede minibus te nemen. Nu weet ik de juiste plek en kan ik elke minibus nemen die voorbij komt. Meestal duurt het dan ook maar minder dan 10 minuten voordat ik eentje heb die plaats heeft. Het ritje duurt vervolgens maar 5 minuten en kost een halve pond (6 cent). En als ik dan ook nog goed duidelijk maak waar ik er uit wil, dan stopt de minibus ook precies daar en dan ben ik bij de ingang van een soort wijkje, waar mijn werk is. Na vijf minuten lopen kan ik dan lekker genieten van de airco binnen. Ik zeg mijn collega’s gedag in het Arabisch (elke dag oefening!) en ga daarna aan het werk.

Als de dag weer voorbij is, en ik naar huis ga, moet ik het hele proces hierboven herhalen, maar dan in omgekeerde volgorde. Daar komt bij dat ik nog geen strategische plek heb gevonden om de minibus terug naar Zahraa te vinden. Er gaan daar namelijk meerdere minibussen in verschillende richtingen. Dus het is iets langer wachten en vooral advies inwinnen van de andere mensen die met me staan te wachten op een minibus.

Volgende keer: Doqqi en misschien ook wat meer over hoe een standaard werkdag er eigenlijk uitziet (want er is meer dan alleen de heen- en terugreis).

Drie jaar nadat ik frerik.nl heb aangeschaft, ga ik er eindelijk iets mee doen. Omdat ik de komende tijd in Cairo zal zitten is er behoefte aan updates en informatie over mijn leven hier. Alleen al om die mensen gerust te stellen die mij bij vertrek aankeken alsof ik nooit meer terug zou komen.

Geen zorgen, Cairo is een geweldige stad, hoewel het soms iets meer energie vraagt dan een gemiddelde Europese stad. The goede kanten zijn echter volop aanwezig! Ik denk dat mijn blog (jaja, ik moet toegeven dat ik nu dus ook een blogger ben) zal vooral interessante verhalen, anekdotes en andere dingen bevatten dan een dagelijkse update over wat ik eet en hoe het weer er uit ziet (waarvoor trouwens handige websites bestaan die jullie wel jaloers houden).

Om te beginnen zal ik een beetje vertellen over de wijk waar ik nu woon: Maadi. Maadi is een grote wijk op de zuidwestbank van de Nijl. Het is eigenlijk wel een gigantische wijk (in Nederlands zou je zeggen ‘Stadsdeel’) en het heeft een interessante geschiedenis die je kan lezen op Wikipedia. Ik woon in een deel van Maadi waar de gebouwen niet aan brede boulevards staan,  maar veel dichter op elkaar. Het voelt als het soort wijk waar de Egyptische middenklasse woont en dat is eigenlijk wel fijn. Je wilt namelijk niet tussen de rijke Egyptenaren leven die alleen maar alles uit de westerse wereld kopiëren, en het leven tussen de allerarmsten is misschien ook een brug te ver.In mijn gebouw wonen families die ik allemaal kan horen door de luchtschacht waar mijn kamer een raam op heeft (het enige raam). Tot diep in de nacht hoor je daar je buren ruzie maken, lachen, koken, kleine kinderen rennen rond en maken lawaai of roepen om hun moeder nadat ze klaar zijn op het toilet (Mama, Khallaaaaaasss!!). Een levendig gebouw dus. Dan komen ‘s ochtends the straatverkopers langs met ieder hun eigen aparte stemgeluid. De meeste hebben echter zo’n irritant hoog stemgeluid dat verraadt dat ze dit schreeuwen al meerdere jaren volhouden en dat heeft hun stembanden dan ook danig aangetast. Ze verkopen van alles, zoals groenten, suikerspinnen en gastanks, maar ook komen de oud-ijzerhandelaar en de vuilman langs.
Mijn werktijden staan vast, namelijk van 9 tot 5, maar tot nu heb ik die tijden nog niet zo precies gemaakt. Deze morgen liep ik bijvoorbeeld rond 8:30 pas naar de metro en de school waar ik langs liep liep vol met leerlingen. Dan zie je dus veel schoolkinderen hand in hand lopen, gekleed in hun schooluniform (een restant van de Engelse invloed in Egypte) en ook zag ik twee westerse blonde jongetjes. Maadi is ook een echte expat-wijk.

Toen ik terugkwam van werk en via een andere route terug liep naar huis (rond half zes) kwam ik weer langs een school die nu uitging. Ik denk wel 150 kleine kinderen stonden buiten op hun ouders te wachten terwijl ze stonden te kletsen, te lachen en ruzie stonden te maken. Ook waren er meerdere straatverkopers aanwezig die allen omringd werden door grote hordes kinderen. En dan hebben we het over de geroosterde zoete aardappelen, de schoolspullen en het suikerriet. Zelfs twee blokken verderop werd ik nog steeds omringd door een groepje jongetjes die ruzie aan het maken waren om één suikerrietstengel.

Misschien moet ik hier ook vertellen over het grote aantal straathonden en -katten, of over het constante lawaai op straat. Toch die ik dat even niet, beschouw Maadi eerst maar als een klein paradijsje, dan kom ik later wel met wat meer nuances.