Frerik.nl

June 5th, 2011

Het Postrevolutionaire Cairo

Gave titel toch. Het is waar ik naar toe wilde op het moment dat ik Egypte verliet ten tijde van de revolutie. We associëren revoluties met Che Guevara en de Bastille, maar de Egyptenaren hadden hun eigen stijl. En nu herinneren ze op hun eigen manier hun revolutie, het aftreden van Hosni Mubarak, en het begin van wat veel mensen ‘een democratischer Egypte’ noemen. Maar het pad is lang en niet iedereen is het eens over de route die genomen moet worden. Dat is de kern van het Egypte ná de revolutie.

Terug in Cairo is de grote vraag ‘wat is er veranderd?’. Natuurlijk zijn er veel dingen veranderd sinds de revolutie, maar in het dagelijks leven is dat niet meteen zichtbaar. Er zijn mensen die niet zo blij zijn met de revolutie. ‘Mubarak is een goede man’ hoor je soms. In het zuiden van Egypte geniet hij nog steeds veel aanzien. In Cairo, het brandpunt van de revolutie, heerst er een positievere toon. Maar ook onvrede over de traagheid en de inhoud van de veranderingen. Die onvrede werd duidelijk geuit toen twee weken geleden opnieuw een ‘Vrijdag van de Woede’ werd uitgeroepen, waaraan zo’n honderdduizend Cairenen gehoor gaven en naar het bekende Tahrirplein kwamen om hun wens voor een democratischer Egypte kracht bij te zetten.

Honderdduizend mensen op het Tahrirplein is iets wat we sinds de Revolutie niet meer gezien hadden, maar de kracht van die dagen is voorbij. Na deze ene Vrijdag van de Woede is er niet tweede revolutie begonnen, zoals sommigen voorspelden. Er is geen gemeenschappelijk doel waar mensen de straat voor op willen gaan. Het gaat nu om de ingewikkelde vraag hóe de veranderingen ingevoerd moeten worden. Om dit te bereiken en met het oog op de verkiezingen na de zomer worden er dagelijks politieke partijen opgericht. Discussies over de Moslim Broederschap en de Salafi’s zijn populair, of de mensen nu voor of tegen zijn. Dat is ook meteen het grote verschil met Cairo van vóór de revolutie: Politiek is weer salonfähig. Het is hét onderwerp van gesprek op de straat, in de taxi’s of met vrienden. Dat wil niet zeggen dat vóór de revolutie niemand over politiek sprak, integendeel. Vóór de revolutie werd er alleen geklaagd over het gebrek aan mogelijkheden, nu worden alle mogelijkheden breed uitgemeten en besproken.

Mijn vrienden hier zijn het er allen wel over eens dat een te grote invloed van de Moslim Broederschap (of erger nog: de Salafi’s) niet wenselijk is. Dit zou hun manier van leven, die niet representatief is voor de meerderheid van Egypte, ernstig beïnvloeden. Maar zij waren wel erg actief in de revolutie en willen natuurlijk veranderingen zien waar zij voor demonstreerden en niet een zogenoemde stap terug. Deze angst is logisch en ook wel terecht, maar de vraag is wat de wil van de meerderheid is. Als een meerderheid tóch voor de partij van de Moslim Broederschap kiest, en deze partij besluit Islamitische wetgeving in te voeren (wat helemaal niet zo hoeft te zijn), dan doet democratie haar werk. Of niet? Kan een niet-democratisch gedachtegoed verkozen worden in democratische verkiezingen?

Naast deze nogal voor de hand liggende politieke veranderingen hier in Egypte, zijn er ook wat meer tastbare veranderingen te noemen. De avondklok is nog steeds van kracht, ook al loopt dezen –tot mijn verbazing- van twee tot vijf uur ’s nachts. En iedereen negeert deze drie uur durende periode volkomen. Er worden wel wat straten afgezet en officieel zou je niet de straat op moeten gaan, maar het is verder een beetje een onzin-maatregel. Resultaat is wel dat veel uitgaansgelegenheden sluiten voor twee uur om je de kans te geven om voor de avondklok thuis te komen.

Dan is er nog het verdwenen metro-station ‘Mubarak’. Hiervoor in de plaats is er nu ‘Shuhadaa’, wat ‘martelaren’ betekent. Ik denk dat wel duidelijk is waarom.

Nog een verandering is eentje die ik liever wat uitgebreider behandel met fotografisch materiaal. De mensen hier zijn echt trots op hun revolutie, wat het resultaat er ook van moge zijn, en of ze er het geduld voor hebben of niet. In Downtown zijn ineens heel veel stalletjes die revolutionaire (en nationalistische) memorabilia verkopen, van sleutelhangers tot vlaggen. En niet alleen de Egyptische vlaggen vinden hier gretig aftrek, ook de vlaggen van andere Arabische landen in hun strijd voor een democratisch regime, zoals Libië, Syrië en de golfstaten. Daarnaast komen alle Egyptische zangers en zangeressen met revolutionair getinte liedjes, en wat ik zelf het mooiste vind zijn de martelaarportretten door de hele stad. Cairo herinnert haar martelaars op een mooie manier.

by admin | Posted in Nederlands | 142 Comments » |

June 5th, 2011

Post-revolution Cairo

I like that title. It is what I have been wanting to go back to from the moment on that I left Cairo. It brings to mind images of Che Guevara, the Bastille or other revolutions. But the Egyptians have their own way of remembering their communal achievement, the ousting of Hosni Mubarak as their president and starting a path towards a more democratic government.

Being back in Cairo one asks the question ‘what has changed?’. Obviously many things have changed since the revolution, but in the daily life the matter is slightly more complicated. I have met people who are not happy with the revolution. ‘Mubarak is a good man’ is what i get to hear sometimes. More down south (Upper Egypt) there is still a lot of support for him. In Cairo however, after all the main stage of the revolution, there is luckily a more positive spirit, but also frustration about the pace and contents of the reforms. To such an extent even that last week Friday a new ‘Day of Anger’ was called for, and indeed a hundred thousand people came to the famous Tahrir square to reassert their demands for a democratic country.

A hundred thousand people in Tahrir is a sight that was not seen ever since the Revolution, but the thrust of those days is gone. There is no common goal anymore to unite all Egyptians for one cause. The question now is how to implement changes. Every day new political parties are founded, and discussions about the Muslim Brotherhood and Salafis are popular, either in favour or in fear of both. And that is immediately the first big difference here in Cairo after the Revolution. Politics is very much ‘salonfähig” again. I don’t know if I can use that word in English, but it is exactly that. In cafés, on the street, in taxis, everywhere people talk about politics. That does not mean that people avoided the subject before the revolution, but it is a big difference talking about a inert regime, or about the many possibilities of the future.

Among my friends here there is an agreement that the Muslim Brotherhood (or worse: the ‘Salafis’) should not get a majority in the parliament, because it will mean a serious threat for their lifestyle. These friends are not representative for the whole of Egypt, but indeed were very active in the revolution and want to see changes they have been demonstrating for, and not a so-called step backwards. This fear is logic and nothing wrong with. But the question is, if you allow pure democratic elections, and the majority of the votes go to a party that wants to implement Islamic legislature (I am not saying that this will happen), then democracy is doing her work. Or not? Can people allow non-democratic movements to be elected through a democratic system?

Besides the obvious political changes here in Egypt, there are some more practical changes as well. The curfew is still in place, even though I have ‘defied’ it already many times. Admittedly, places tend to close down a bit before the curfew, giving you the opportunity to be home before the curfew officially starts. But other places don’t. The curfew is from 2am to 5am, so it doesn’t bother me too much. Either I go back home before 2 and have a good night sleep, or I extend my stay with friends just a few hours extra to catch the first metro at 6am. So the curfew is there, but not as strictly as during the revolution (3pm to 8am!).

Another change is the disappearance of metro station ‘Mubarak’. There is a new station however ‘Shuhadaa’, ‘Martyrs’. I think this is more than fair.

The last change is one that I will go deeper into the next blog. People are proud of their revolution, whether it brings what they want or not, and whether they have the patience to wait for it. Numerous stands around the city sell flags and memorabilia. Not only from the Egyptian revolution, but basically of all Arabic countries currently rising up to demand political changes. Next to that, all Egyptian singers came up with at least one revolutionary (or nationalistic) song. And last but not least, around the city beautiful portraits appeared of the people who had to give their lives for the revolution. Cairo remembers their martyrs in a beautiful way.

by admin | Posted in English | 141 Comments » |

December 7th, 2010

Gelukkig Nieuwjaar!?

Ai, bloggen is blijkbaar niet mijn ding. Ik vind het leuk om iedereen een beetje op de hoogte te houden, maar om er echt voor te gaan zitten en een stuk tekst te schrijven is blijkbaar zo moeilijk dat mijn blog even anderhalve maand zonder heeft moeten doen. Maar hierbij de langverwachte update. En er is veel veranderd en gebeurd (wees gerust, ik zit nog steeds in Cairo!).

Ten eerste ben ik verhuisd van Maadi naar Doqqi. Wel een verdubbeling van mijn huur (van 75 naar 150 euro) maar een huis waar je je thuis kan voelen. Voor mijn reis naar werk (zie vorige post) betekent dat dat ik nu twee metrostops – overstap – 7 metrostops heb voordat ik in Zahraa ben en de minibus kan pakken. Afijn, in de ochtend is dat soms ook wel lekker, dan heb je nog even de tijd om de slaap uit je ogen te wrijven.

Uitzicht over al-Qasr, Dakhla Oase

Verder was het vorige maand Eid al-Kbir, of Eid al-Adhaa. Het offerfeest, wat enkele dagen duurt. Daarom had ik een klein weekje vrij en met vrienden besloten we naar de woestijn te gaan. Van oase naar oase en overnachtingen onder sterrenhemels maakten het tot 5 fantastische maar vermoeiende dagen. We zijn helemaal tot in de zuidelijkste oase gekomen, de Dakhla, waar mijn werk een project heeft, dus dat was leuk om te zien. De dorpjes daar zijn gebouwd van een kleimengsel wat je ook ziet in Mali enzovoort. Op de terugweg schrokken de politiemannen zo van zeven toeristen in een minibus dat we spontaan politiebegeleiding kregen van Kharga tot even na Asyut (ongeveer 6 uur lang).

Pyramiden te zien vanuit mijn woonkamer

In het huis in Doqqi woon ik nu samen met dezelfde Amerikaan uit mijn eerste huis en een Spanjaard (of eigenlijk Catalaan). We kunnen goed met elkaar opschieten en ook al is de TV op dit moment buiten werking, hebben we onszelf wel verwend met de nodige keukenapparatuur (broodrooster, blender en sappers). Het uitzicht van ons appartement op de negende verdieping bevat ook twee rare driehoekige gebouwen in de verte! Helaas zijn die alleen bij helder weer te zien en Cairo staat daar helaas niet bekend om.

Voor mijn werk ben ik nu in de afrondende fase van de website, als die af is zal ik een linkje posten. Verder ga ik aan de slag met het jaarlijkse verslag (annual report) en werk ik mee aan voorstellen om sponsorgeld binnen te krijgen. Ik leer hier en daar veel, maar soms is het toch een klein beetje veel van hetzelfde. Ik kijk dus stiekem al een beetje uit naar de cursus op het Nederlands Insituut, waar ik me afgelopen maand succesvol voor heb ingeschreven. Voorlopig wordt mijn taalhonger nog even gestild door een cursus Egyptisch Arabisch (wat hier op straat gesproken wordt) van twee avonden in de week.

Schaatsen in Egypte

Nog vermeldenswaard is dat ik mijn Nederlandse/Friese roots niet heb kunnen verloochenen en dus al op de schaatsen heb gestaan. Ik weet niet of t woord ‘schaatsen’ wel gebruikt mag worden voor die zware schoenen met superbotte ijzers, maar toch! Schaatsen in Egypte was iets wat ik niet tot de mogelijkheden had gerekend. Verder is het vandaag de eerste dag van het Islamitische Nieuwe Jaar, dus hierbij iedereen: een gezond en gelukkig 1432!

by admin | Posted in Uncategorized | 176 Comments » |

October 21st, 2010

Ga met me mee!

Na mijn eerste blogpost weten jullie in wat voor buurt ik ongeveer woon: Maadi. Maar dit gaat meteen alweer veranderen, want ik heb samen met een huisgenoot Wassie hier een nieuw appartement in Doqqi gevonden. Dat is aan de andere kant van de Nijl en bovendien dichter bij het centrum. We verhuizen op of voor 1 november, dus tegen die tijd meer informatie over de nieuwe omgeving. Nog een nieuwtje, ik heb me ingeschreven voor een avondcursus Egyptisch Arabisch, gewoon om wat meer systematisch met taalverwerving bezig te zijn. Het zijn leuke lessen, tweemaal per week op zondag en dinsdag en bovendien met een leuke groep mensen. Goeie zet dus!

Deze post zal ik wat vertellen over mijn werk. Ik ben vooral naar Cairo gekomen om mijn Arabisch te verbeteren en me voor te bereiden op mijn minor aan het Nederlandse Instituut op Zamalek. Om mijn tijd hier te vullen en om wat nuttigs te doen wilde ik een stage doen en ik heb een plek gevonden bij een Egyptische NGO. Zij doen vooral ontwikkelingswerk in de breedste zin van het woord. Ze werken zowel in Cairo als daarbuiten aan dingen als emancipatie van vrouwen, het bestrijden van kinderarbeid, beroepsonderwijs geven aan mensen om hun economische positie te verbeteren. Maar aan de andere kant verbetert mijn werk ook sanitair en zijn ze zelfs bezig met een organisch landbouwprogramma, waar recent een oogst was van 5000 kilo pinda’s!

Omdat mijn Arabisch nog lang niet goed genoeg is om zelf workshops en dergelijke te geven, ondersteun ik vooral hun bezigheden op kantoor in Cairo. Ik werk ondermee aan hun nieuwe website (de huidige is hopeloos verouderd), ik onderhoud contacten met een organisatie voor solidair toerisme en ik doe ad hoc taken op kantoor (vertalen en Engels checken). Ik werk vier dagen per week, waardoor ik een lekker lang weekend van drie dagen heb, genoeg om tripjes te maken, of zoals ik tot nu toe het meest heb gedaan, lekker niks te doen, of te werken aan mijn arabisch en andere dingen. Een goede balans dus.

Op en neer naar mijn werk is elke dag een nieuw avontuur, ook al begin ik nu langzaam te wennen aan deze manier van transport. Waar ik in Nederland gewoon alles op de fiets kon doen (nostalgisch momentje naar fietsen in het algemeen) gebruik ik hier de benenwagen (haha, ik moest dit woord even gebruiken!), de metro en de minibus. Het begint met een wandeling naar de metro, dat ongeveer 10 minuten duurt. Nu, na een paar weken, herken ik steeds meer mensen en zij herkennen mij. Zo is er bijvoorbeeld een oude man –type ‘sjeik’- die halverwege zit, altijd met waterpijp, en die wenst me elke morgen ‘Sabah al-Khayr’ (Ochtend van het Goede), waarop ik routineus reageer met ‘Sabah an-Nour’ (Ochtend van het Licht). Dit is de meest standaardgroet, maar er zijn vele variaties mogelijk, zoals ‘Morgen van de Regenboog’, ‘Morgen van Bonen’ of ‘Morgen van Room’. Dat maakt Arabisch nou leuk! [Toen ik dit even verifieerde op internet kwam ik nog betere opties tegen, zoals ‘Morgen van Slaap’, ‘Morgen van Rozen’ enz. enz. Bovendien kwam ik er achter dat blog-schrijvende mensen hier altijd aandacht aan besteden en daarna vertellen hoe leuk ze Arabisch vinden… Ik kan helaas niet altijd origineel zijn!

De metrolijn die ik hier gebruik is een beetje een nepperd, want voor het grootste gedeelte gaat hij bovengronds. Meestal zijn er dan twee loopbruggen, eentje binnen het station en eentje over het station heen. Die binnen het station is bij mijn stop ‘Hadayek al Maadi’ kapot, en dus kan ik elke dag eerst over de andere brug, zodat ik aan de goede kant van het spoor het metrostation inga. Entree: 1 pond en dat is 12,5 eurocent. Fijn. Ik kan de tweede stop er al uit, dus na Dar as-Salam komt Zahraa al in beeld. Als ik me goed positioneer (vlak voor de deuren) dan wordt ik er automatisch uitgedrukt als de metro vol is. Binnenkomen vergt dan wat meer moeite.

In Zahraa moet ik een klein wandelingetje maken naar een groot verkeersplein en me daar strategisch opstellen om de minibus te nemen. De eerste keer dat ik dat probeerde stond ik op een totaal verkeerde plek en lukte het pas na een half uur om een goede minibus te nemen. Nu weet ik de juiste plek en kan ik elke minibus nemen die voorbij komt. Meestal duurt het dan ook maar minder dan 10 minuten voordat ik eentje heb die plaats heeft. Het ritje duurt vervolgens maar 5 minuten en kost een halve pond (6 cent). En als ik dan ook nog goed duidelijk maak waar ik er uit wil, dan stopt de minibus ook precies daar en dan ben ik bij de ingang van een soort wijkje, waar mijn werk is. Na vijf minuten lopen kan ik dan lekker genieten van de airco binnen. Ik zeg mijn collega’s gedag in het Arabisch (elke dag oefening!) en ga daarna aan het werk.

Als de dag weer voorbij is, en ik naar huis ga, moet ik het hele proces hierboven herhalen, maar dan in omgekeerde volgorde. Daar komt bij dat ik nog geen strategische plek heb gevonden om de minibus terug naar Zahraa te vinden. Er gaan daar namelijk meerdere minibussen in verschillende richtingen. Dus het is iets langer wachten en vooral advies inwinnen van de andere mensen die met me staan te wachten op een minibus.

Volgende keer: Doqqi en misschien ook wat meer over hoe een standaard werkdag er eigenlijk uitziet (want er is meer dan alleen de heen- en terugreis).

by admin | Posted in Nederlands | 2 Comments » |

October 21st, 2010

Go with me to work!

After the first post you know more or less in what kind of neighbourhood I live: Maadi. However, this is about to change, as me and one of my flatmates Wassie are moving to a flat in Doqqi, on the other side of the Nile and much closer to Downtown. We are to move in on or before the 1^st of November so around that time I will tell more about the new environment. Also, I enrolled in a nice evening course of Egyptian colloquial Arabic, just to get some systematical attention to my language skills. The lessons are twice a week, on Sunday and Tuesday evening. I am enjoying it already!

This post I want to take some time to tell something about my work. I came to Cairo basically to improve my Arabic and to prepare for the minor program at the Dutch Institute at Zamalek. To fill my time I wanted to do an internship and found a place at an Egyptian NGO. They are committed to development work in and outside Cairo and work in many fields, ranging from women empowerment, preventing child labour, offer vocational training to people to improve their economic position, to implementing better sanitary and there is even an organic farming project, which yielded 5000 KG of peanuts recently!

As my Arabic is not even near sufficient to give a workshop or something like that, I mainly work at the office in Cairo, working on a new website (the current one is outdated), maintaining contacts with an international organization for solidarity tourism and do some little tasks at the spot (even some translation, but mainly checking of English texts). I go to work four days per week, giving me a three day weekend to go on little trips, or just to focus on my Arabic and other stuff. It’s a good balance.

To get to work (and back) is a new adventure every day, even though I am slowly getting the hang of it. The first part is a walk to the metro. This takes about 10 minutes, and after a few weeks, you recognize people and the good thing is: they recognize you! So somewhere halfway there is a sheikh-type of man, smoking sheesha probably the whole day, who nods at me and wishes me a grumpy ‘Sabah al-kheer’ (Morning of the Good), to which I then reply with the standard ‘Sabah an-Nour’ (Morning of the Light). This is the most common greeting, but variations are possible, like ‘Morning of the Rainbow’, ‘Morning of Beans’ and ‘Morning of the Cream’. I like Arabic [when I was verifying this, even better ones showed up, like ‘Morning of Sleep’, ‘Morning of Roses’ etc etc. Including a lot of people writing exactly this on their blogs, with a final remark like ‘I like Arabic’… I can’t be original always.]

Then I get to the metro station ‘Hadayek al Maadi’. For the better part of the metro, it’s not a real metro, as the trains don’t go underground. At every station there are two walking bridges, one inside the gates (to get to the other platform) and one outside the gates, just for every person who wants to get to the other side of the tracks. Unfortunately, in Hadayek al Maadi, the inner one collapsed, forcing everybody to choose where you want to enter the metro. I need to go the other side, so I have to take this bridge first, then walk a bit back and then go into the metro there. Entrance: 1 pound (12,5 eurocent). I can go out the second stop already. After Dar as-Salam comes my stop: Zahraa. When the metro is busy you’ll have trouble getting in the metro, but no troubles getting out: sometimes you just get pushed out if you’re the one standing closest to the doors.

At Zahraa, I am making a small walk of about 5 minutes to position myself strategically to get a minibus. After waiting for half an hour in a wrong spot at my second day (the first day I took a taxi), I learned my lesson. On the right spot, you just have to wait for the first minibus that has space for you, and most of the times that is easily within 10 minutes. Once in the minibus, it’s only 5 minutes or so before I can get out again (insha’allah the driver understands where I want to get out, otherwise I have to walk to the right place). Minibus charges 50 piastres (6 cents). Et voila, I am at the entrance of the compound that is called ‘New Fustat City’, named after the old capital of Fustat. A 5 minute walk brings me to the well-deserved airconditioned working space. After greeting my colleagues with some Arabic, I install myself to get working.

When the day is over, and I need to get to home, the whole process as described above, takes place again but in reversed order. The only problem is that I haven’t found a strategic place yet to get back to Zahraa. There are at least three different directions in which the minibuses go, and I have to get into the right one. Luckily, I am never alone waiting for a minibus, so advice is easy to get from my fellow commuters.

Next time: Doqqi and maybe some more about my working day (because there is much more than just getting there and away).

by admin | Posted in English | 66 Comments » |

October 6th, 2010

Eerste bericht op frerik.nl

Drie jaar nadat ik frerik.nl heb aangeschaft, ga ik er eindelijk iets mee doen. Omdat ik de komende tijd in Cairo zal zitten is er behoefte aan updates en informatie over mijn leven hier. Alleen al om die mensen gerust te stellen die mij bij vertrek aankeken alsof ik nooit meer terug zou komen.

Geen zorgen, Cairo is een geweldige stad, hoewel het soms iets meer energie vraagt dan een gemiddelde Europese stad. The goede kanten zijn echter volop aanwezig! Ik denk dat mijn blog (jaja, ik moet toegeven dat ik nu dus ook een blogger ben) zal vooral interessante verhalen, anekdotes en andere dingen bevatten dan een dagelijkse update over wat ik eet en hoe het weer er uit ziet (waarvoor trouwens handige websites bestaan die jullie wel jaloers houden).

Om te beginnen zal ik een beetje vertellen over de wijk waar ik nu woon: Maadi. Maadi is een grote wijk op de zuidwestbank van de Nijl. Het is eigenlijk wel een gigantische wijk (in Nederlands zou je zeggen ‘Stadsdeel’) en het heeft een interessante geschiedenis die je kan lezen op Wikipedia. Ik woon in een deel van Maadi waar de gebouwen niet aan brede boulevards staan, maar veel dichter op elkaar. Het voelt als het soort wijk waar de Egyptische middenklasse woont en dat is eigenlijk wel fijn. Je wilt namelijk niet tussen de rijke Egyptenaren leven die alleen maar alles uit de westerse wereld kopiëren, en het leven tussen de allerarmsten is misschien ook een brug te ver.In mijn gebouw wonen families die ik allemaal kan horen door de luchtschacht waar mijn kamer een raam op heeft (het enige raam). Tot diep in de nacht hoor je daar je buren ruzie maken, lachen, koken, kleine kinderen rennen rond en maken lawaai of roepen om hun moeder nadat ze klaar zijn op het toilet (Mama, Khallaaaaaasss!!). Een levendig gebouw dus. Dan komen ‘s ochtends the straatverkopers langs met ieder hun eigen aparte stemgeluid. De meeste hebben echter zo’n irritant hoog stemgeluid dat verraadt dat ze dit schreeuwen al meerdere jaren volhouden en dat heeft hun stembanden dan ook danig aangetast. Ze verkopen van alles, zoals groenten, suikerspinnen en gastanks, maar ook komen de oud-ijzerhandelaar en de vuilman langs.
Mijn werktijden staan vast, namelijk van 9 tot 5, maar tot nu heb ik die tijden nog niet zo precies gemaakt. Deze morgen liep ik bijvoorbeeld rond 8:30 pas naar de metro en de school waar ik langs liep liep vol met leerlingen. Dan zie je dus veel schoolkinderen hand in hand lopen, gekleed in hun schooluniform (een restant van de Engelse invloed in Egypte) en ook zag ik twee westerse blonde jongetjes. Maadi is ook een echte expat-wijk.

Sugar Cane

Toen ik terugkwam van werk en via een andere route terug liep naar huis (rond half zes) kwam ik weer langs een school die nu uitging. Ik denk wel 150 kleine kinderen stonden buiten op hun ouders te wachten terwijl ze stonden te kletsen, te lachen en ruzie stonden te maken. Ook waren er meerdere straatverkopers aanwezig die allen omringd werden door grote hordes kinderen. En dan hebben we het over de geroosterde zoete aardappelen, de schoolspullen en het suikerriet. Zelfs twee blokken verderop werd ik nog steeds omringd door een groepje jongetjes die ruzie aan het maken waren om één suikerrietstengel.

Misschien moet ik hier ook vertellen over het grote aantal straathonden en -katten, of over het constante lawaai op straat. Toch die ik dat even niet, beschouw Maadi eerst maar als een klein paradijsje, dan kom ik later wel met wat meer nuances.

by admin | Posted in Nederlands | 61 Comments » |

October 5th, 2010

First post on frerik.nl

So three years after laying my hands on my precious url, the time has come to make use of it. Being in Cairo for quite some time from now makes easy access to my whereabouts necessary. If only to reassure people whose last look on their face didn’t reveal much hope I was coming back.

No worries at all, Cairo is a great city, though sometimes it might take some more energy than the average European city. But the good sides are also nice. I think my ‘blog’ (though I hate to say I am keeping a blog) will rather contain interesting stories, comments on what is happening and other stuff than the daily digest of what I have been eating, how I feel and how the weather has been doing (speaking of which, there are plenty of websites for that to make you jealous).

To start it off I will be telling you a bit about the area that I live: Maadi. Maadi is a big neighbourhood in the southwest bank of the Nile. It’s a huge neighbourhood with a nice history to it that you read in the Wikipedia article. I live in a part where the appartment blocks are closer to each other than those in the article. It feels like a sort of middle class neighbourhood and that’s a good thing. You don’t want to live among the posh rich Egyptians who try to copy the west in every way, and also living among the very poor would be hard too. In my building are living some families that I can hear through the air shaft my room has a window (the only window) on. Until late at night I hear my neighbours having arguments, I hear the rattling of pans and other cooking materials, little children either screaming or playing (or yelling to their mom that their done with what you do at a toilet). A lively building you could say. Then in the morning the street sellers come by with their distinct calls. Most of the time rather annoyingly high pitched voices that reveal their use for more years than is good for your vocal cords. They are selling vegetables, bread, cotton candy or bringing around the gas.

My working times are set, namely from 9 to 5, but until now I have never made those times exactly. This morning I was walking to the metro station around 8:30 and schools (of which there seem to be many in the area) were filling up with students. A lot of children walking hand in hand, dressed in their school uniform (remnant from the British presence in Egypt, I guess) and also among all those Egyptian children two little blond boys. Maadi is a real expat neighbourhood as well.

Sugar Cane

When I came home from work I walked in a different area back to home and it was 17:20, when a large crowd of little children stood outside of their school, waiting to be picked up by their parents. I think there were more than 150 children there, and they were all playing, chatting, laughing, or even fighting amongst each other. There were multiple sellers at the spot who were surrounded by huge groups of children. There was the roasted sweet potato cart, the school supplies seller and the most popular of all: the sugar cane vendor. Even two blocks away I still was surrounded by school boys fighting for a sugar cane they purchased.

Maybe I should also tell about the large amount of street dogs and cats in the area, or about the noise until late at night. However, I’d like you to see Maadi as an idyllic place at first, I’ll repaint that picture later.

by admin | Posted in English | 131 Comments » |